İşte duygularımın tercümanı bir poto. Bu saat olmuş, ait olduğun son yerde, ofistesin. Omuzlarında çocuklara alınacak kışlık çizmelerin ağırlığı yok ama hayat gene de bir yormuş. Kaçmaya çalışırken, şehrin tam ortasına düşüvermişsin. Omuzların bi çöküvermiş ama yüzünde mecburi bir gülümseme. Bi soluklanıyim, devam edicem der gibisin.
foto: keffer
1 yorum:
davşanım kim yordu seni..ağzını kırarım onların
Yorum Gönder